"Bakarat" Ronald Śliwiński

Wpatrując się w piękny stosik książek "do przeczytania" wybrałam "Bakarata" - powieść, która zainteresowała mnie niezwykłym opisem na końcu książki. Brzmiało to tak:

"Osiemnasty wiek. Córka króla Hiszpanii chce się oderwać od swoich korzeni i zacząć samodzielne życie z dala od rodzinnych wpływów. Decyduje się zamieszkać w Gdańsku. W ucieczce pomaga jej znajomy właściciel ogromnego galeonu „Hevelius”, jak się później okazuje – były pirat. Rozpoczyna się szereg niesamowitych przygód bohaterów...

„Bakarat” to błyskotliwa opowieść spod znaku płaszcza i szpady, wciągająca i pełna zaskakujących zwrotów akcji. Idealna lektura dla wszystkich miłośników literatury przygodowej."

Jako, że uważam się za miłośniczkę tego typu literatury z dużymi wymaganiami i oczekiwaniami sięgnęłam po książkę autorstwa nieznanego mi wcześniej pisarza Ronalda Śliwińskiego, którego (jak dowiedziałam się z informacji załączonych na okładce) jest to druga duża forma prozatorska.

Od początku towarzyszyło mi jednak wrażenie, że cała powieść jest niezbyt spójna, "sztywna" 

i napisana bez wcześniejszych badań nad historią XVIII wieku, w którym autor umieścił bohaterów. Spotkamy się bowiem, że słowami, które nie były w użyciu w tamtych latach. Nie oczekiwałam co prawda rozbudowanej stylizacji językowej, ale zastosowanie w powieści słów : "wykoleić", czy "homoseksualizm", a także słów potocznych używanych w obecnych czasach na oddanie emocji jest ze strony autora ignorancją i błędem.

Również portrety psychologiczne bohaterów nie zawsze mi odpowiadały. Piraci często nie zachowują się jak na złych opryszków przystało, w szczególności chodzi o tytułowego Bakarata. Sam bohater w "czystej" formie jest zdecydowanie postacią godną zauważenia i można go porównywać do znanego szerszej publiczności Kapitana Blooda. Ale w bliższym kontakcie nie wzbudził mojej sympatii, chociaż zazwyczaj kibicuje właśnie piratom.

Jeżeli natomiast chodzi o fabułę to rozczarowałam się mocno. Mimo mnogości przygód, jakoś żadna z nich nie "porwała mnie", nie wzbudziła większego zainteresowania. Raczej doczytanie książki spowodowane zostało poczuciem obowiązku, niż chęcią otrzymania odpowiedzi na kilka zagadek, które uknuł autor.

Zwłaszcza, że pod koniec powieści dobrzy stają się złymi, kochający nienawidzą, a bogactwo i nędza stoją obok siebie. Nie wypadło to jednak wiarygodnie, wręcz przeciwnie. Odniosłam wrażenie, że sam autor nie wiedział już pod koniec jakiej wersji się trzymać, kogo zatrzymać, a kogo uśmiercić. Jednym słowem - chaos.

Jeżeli jednak nie jesteście zbyt wymagający w trzymaniu się prawdy historycznej, czy nie przeszkadzają Wam niewielkie wpadki językowe może Wam się podobać. Przygoda godni przygodę, a dwulicowość, to jedna z najbardziej interesujących cech charakteru naszych bohaterów.


Dziękuję Wydawnictwu Novae Res.