"Sosnowe dziedzictwo" Maria Ulatowska

Dzisiaj każdy może zostać pisarzem. Dosłownie! Wystarczy trochę polotu, wyobraźni i "wyczuwania nosem interesu", a można sobie zapewnić spokojny byt do końca życia. A  interesem dochodowym jest pisanie sag. Sag rodzinnych, o wampirach, upadłych aniołach i tym podobnych rzeczach. Modne stało się także połączenie w powieści wydarzeń współczesnych z tymi, które działy się w przeszłości. Wystarczy przecież odpowiednia reklama, interesująca zapowiedź i zawsze znajdą się chętni.

Jednak co z wartością owego utworu? Co on daje, kiedy czytamy go "duszą, sercem i rozumem"? Czy wzbogaca? Albo idąc najprostszą drogą - czy dostarcza nam chwil przyjemnych w chwilach zasłużonego odpoczynku.

O tym właśnie rozmyślałam czytając debiut Marii Ulatowskiej zatytułowany "Sosnowe dziedzictwo". Przeczytana swego czasu interesująca zapowiedź sprawiła swoje - postanowiłam natychmiast po ukazaniu się na rynku czytelniczym zapoznać się z nią. Liczyłam na miłą i bardzo klimatyczną opowieść, która wzbudzi we mnie kolejne pokłady optymizmu życiowego, dzięki któremu łatwiej mi jest patrzeć w przyszłość. Pełna pozytywnego nastawienia rozpoczęłam czytanie.

Pierwszy rozdział wzbudził we mnie pozytywne odczucia, które sprawiły, że z chęcią kontynuowałam lekturę. Do czasu. Czytając dalej, czułam się jakby otaczała mnie coraz bardziej zacieśniająca się ... wata cukrowa. Jest słodko, co raczej jest symptomatyczne dla tego typu książek, ale gdzieś jest granica słodkości, po której przekroczeniu zamierzona rzeczywistość staje się bajką.

Poznajemy Annę Towiańską, piękną i pełną uroku trzydziestoletnią kobietę, która otrzymuje w spadku po dziadkach piękny dworek zwany Sosnówką. Przybywając do nowej miejscowości owija sobie wszystkich koło palca. Jest uwielbiana przez płeć przeciwną, a z wszystkimi kobietami odnajduje wspólny język. Pojawiają się również przystojni mężczyźni , na których wyraźnie nasza bohaterka zrobiła kolosalne wrażenie.

I nawet obiecana tajemnica, która ma swój początek w czasie tragicznego Powstania Warszawskiego nie zmienia nastroju szczęścia, miłości i radości.

Jeżeli miałabym opisać swoje wrażenia po przeczytaniu "Sosnowego dziedzictwa" to muszę stwierdzić ze smutkiem, że nie zachwyciła mnie. Liczyłam na poczucie czaru tamtych lat, których symbolem stała się Sosnówka, poprawienie humoru i poznanie nowych, interesujących postaci, z którymi mogłabym się utożsamić. Niestety, nie mogła być to idealna Anna, gdyż ja nie pasuję zupełnie do tego przymiotnika. Na szczęście występują tutaj również inne postacie, z których najbardziej polubiłam pana Dyzia - dozorcę i utalentowanego malarza.

Kontynuacja "Sosnowego dziedzictwa", która będzie nosić tytuł "Pasjonat Sosnówka" jest zapowiedziana na maj 2011 roku. Urocza okładka jest jednym z elementów, które sprawiają, że mimo wszystko mam ochotę zapoznać się z drugim utworem autorki. Może będę wtedy w odpowiedniejszym nastroju? A może styl literacki pani Ulatowskiej rozwinie się do tego stopnia, że będzie to uczta dla języka?

Cóż...przekonamy się.


Dziękuję Wydawnictwu Prószyński i S-ka.